De taal van het troosten

Hans Bouma beschrijft de taal van het troosten als een taal die primair heeft geluisterd. Ze begint met woordeloze, koesterende aandacht, voelbare ontroering, elementaire nabijheid. Vanuit de stilte ontstaat dan de taal waarmee die ander zo gediend is. Taal die bescherming biedt, zekerheid. Taal die accepteert en respecteert. Taal die eenzaamheid doorbreekt. Taal die de ander herstelt in zijn menselijke waardigheid. Zijn identiteit staat vast.
Hans Bouma heeft de gesproken versie zelf ingelezen.